Leczenie złamań kości udowej Warszawa

Kość udowa stanowi najdłuższą i najcięższą strukturę w szkielecie człowieka. Umożliwia poruszanie się oraz prawidłowe przenoszenie ciężkości ciała. Jest także przyczepem wielu mięśni kończyny dolnej oraz obręczy biodrowej. Składa się z trzonu, końca dalszego i bliższego (który współtworzy staw biodrowy). Szyjka kości udowej łączy głowę oraz trzon tworząc dwa krętarze – mniejszy i większy. Chociaż struktura jest otoczona przez liczne mięśnie i więzadła, to za sprawą oddziaływania dużych sił w wyniku upadku może dojść do złamania biodra.

Do najczęściej stosowanych klasyfikacji złamań zaliczamy podział według Gardena i Pauwelsa, które obejmują poszczególne stopnie i typy uszkodzeń stawu biodrowego. Na tej podstawie lekarz dokonuje wyboru postępowania leczniczego:

• I stopień – złamanie z niecałkowitym przerwaniem i bez uszkodzenia warstwy korowej kości,
• II stopień – złamanie całkowite bez przemieszczenia z uszkodzeniem warstwy korowej kości,
• III stopień – złamanie całkowite z częściowym przemieszczeniem kości,
• IV stopień –  złamanie z całkowitym przemieszczeniem odłamów kostnych.

Klasyfikacja złamań szyjki kości udowej według Pauwelsa:

• I typ – linia przełomu wraz z linią poziomą tworzą kąt 30⁰. Daje to dobre rokowania leczenia oraz niewielkie ryzyko wystąpienia powikłań,
• II typ – wartość kąta waha się w granicach 30-50⁰. Siły dociskowe równają się wartościom ścinającym, co daje znacznie gorsze warunki gojenia kości i większe prawdopodobieństwo wystąpienia skutków niepożądanych,
• III typ – wartość kąta przekracza 50-70⁰. Siły ścinające znacznie przewyższają dociskowe, dlatego zrost kostny obarczony jest bardzo dużym ryzykiem powikłań.

Ryzyko złamań szyjki kości udowej, potocznie określane jako złamanie biodra, wzrasta wraz z wiekiem. Przyczyną może być uraz w wyniku upadku na staw lub złamanie samoistne powstałe na skutek zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych. Czynnikiem predysponującym do tego typu urazów jest w głównej mierze spadek gęstości mineralnej kości – osteoporoza. Szacuje się, że co 4 kobieta powyżej 60 roku życia jest narażona na rozwój schorzenia.

Natomiast u osób młodszych złamanie szyjki kości udowej zdarza się stosunkowo rzadko. Może być następstwem wypadku komunikacyjnego lub uprawiania kontuzjogennej dyscypliny sportu. Do innych przyczyn złamań szyjki kości udowej należą:

• wrodzona łamliwość i kruchość kości,
• długotrwałe przyjmowanie sterydów,
• starszy wiek i związane z nim ograniczenia (zaburzona koordynacja i równowaga, słaby wzrok i słuch),
• niskie stężenie estrogenów,
• zaburzenia gospodarki wapniowej,
• schorzenia neurologiczne,
• nowotwory kości,
• kumulacja mikrouszkodzeń struktury kości,
• brak aktywności fizycznej.

Typowe objawy wskazujące na złamanie biodra obejmują:

• bardzo silne dolegliwości bólowe w pachwinie i biodrze,
• ograniczenie ruchomości kończyny podczas rotacji biernej,
• zniekształcenie obrysów stawu biodrowego,
• skrócenie kończyny dolnej i charakterystyczne jej ustawienie w rotacji zewnętrznej,
• tkliwość miejscowa w okolicy stawu biodrowego,
• obrzęk i zasinienie.

Utrzymujące się dolegliwości doprowadzają w krótkim czasie do niemożności obciążania kończyny oraz chodzenia.

Rekonwalescencja po zabiegu jest to indywidualna kwestia każdego pacjenta.

Diagnostyka złamania szyjki kości udowej opiera się na przede wszystkim na badaniach obrazowych, do których należy zdjęcie RTG w projekcji przednio-tylnej. Pozwala ono ocenić szparę przełomu oraz wielkość przemieszczenia odłamów kostnych. W większości przypadków jest to wystarczające do postawienia diagnozy, jednak czasem konieczne może być uzupełnienie diagnostyki o badanie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej.

Dlatego też na tej podstawie lekarz ustala rodzaj złamania oraz rozległość uszkodzeń. Planuje także sposób przeprowadzenia leczenia operacyjnego. Oprócz diagnostyki obrazowej, lekarz przeprowadza dokładny wywiad uwzględniający pytania o okoliczności, w których doszło do złamania, a także informację o schorzeniach współistniejących. Pacjent odbywa również konsultację z anestezjologiem, podczas której proszony jest o wykonanie kompletu badań laboratoryjnych.

Celem leczenia operacyjnego jest jak najlepsze odtworzenie stosunków anatomicznych stawu oraz uzyskanie stabilnego zespolenia, dzięki temu biodro ma szansę odzyskać swoje funkcje. Sposób metodyki zabiegu zależy przede wszystkim od wieku pacjenta, ogólnego stanu zdrowia, zaawansowania procesów zwyrodnieniowych, a także stopnia rozległości złamania. Wśród metod postępowania wyróżniamy leczenie operacyjne ze stabilizacją złamania oraz endoprotezoplastykę stawu biodrowego, czyli wymianę części kości na sztuczny element.

W Medi Horizon Clinic operacja złamania biodra przeprowadzana jest u większości pacjentów z zastosowaniem znieczulenia ogólnego. Czas jej trwania wynosi około 2 godzin. Po zabiegu pacjent pozostaje w klinice pod opieką wykwalifikowanej kadry medycznej, która stale monitoruje jego stan zdrowia. Operacja złamania szyjki kości udowej w ponad 90% pacjentów przeprowadzana jest bez komplikacji. Najlepsze rezultaty przynosi podjęcie interwencji chirurgicznej w okresie 12-24 godzin od urazu. Warunkiem powrotu do sprawności jest kompleksowa rehabilitacja.

Program usprawniania po operacyjnym leczeniu złamania biodra musi być w pełni zindywidualizowany. Zależy od wielu czynników – wieku pacjenta, schorzeń towarzyszących czy stopnia uszkodzenia stawu. Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszej dobie po operacji. Polega na jak najszybszej pionizacji pacjenta, tak by uniknąć powikłań wynikających z długotrwałego unieruchomienia – zakrzepicy, zapalenia płuc, infekcji. Początkowe procedury fizjoterapeutyczne opierają się na profilaktyce przeciwzakrzepowej oraz nauce pacjenta odpowiedniego chodu o kulach, wchodzenia i schodzenia ze schodów, a także edukacji w codziennych czynnościach.

Medi Horizon Clinic współpracuje z wykwalifikowanymi fizjoterapeutami, dzięki temu rehabilitacja po zabiegu leczenia złamanej kości udowej przynosi bardzo dobre rezultaty i pomaga w powrocie do pełnej sprawności ruchowej. Rehabilitacja powinna trwać do momentu uzyskania przez pacjenta w badaniach klinicznych wartości normatywnych. Pełne obciążenie kończyny dolnej ma miejsce po około 12 tygodniach od operacji. W tym czasie celem rehabilitacji jest wzrost siły mięśniowej oraz odzyskiwanie pełnego zakresu ruchu w operowanym stawie.